Dziel i rządź; poziom nieufności i lęku społecznego właściwy dla II Świata. Wg mnie już niewiele da się z tym zrobić na kilka pokoleń naprzód; Margaret Thatcher wygrała, “społeczeństwo nie istnieje”. Działać mogą co najwyżej społeczności ograniczone do liczby Dunbara. C’est la vie.
PS Ja podziwiam kobiety-żołnierki, YPJ to total przewaga.
Gadania na poziomie bredzenia Franciszka o “szczekaniu NATO, które wywołało wojnę na Ukrainie”
Tak, ja właśnie też uważam, że sprawa nie jest jednoznaczna, a NATO nie jest święte. Jest bardziej wolnościowe i chyba przejrzyste od cywilizacji bizantyjskiej, natomiast toleruje darwinizm i relacje merkantylne.
pchał ręce tam gdzie nie trzeba, no ale to facet, więc mu wolno (a nawet jak nie wolno to w imię toksycznie pojmowanej męskiej solidarności wypominać nie wypada)
a baba wiadomo, powinna z dziećmi w domu siedzieć, ewentualnie w przedszkolu pracować
Przeanalizowałem cały wątek i nie widzę tu takich wypowiedzi. Możesz zarzucić np. mi, że relatywizuję wrażliwość – generalnie wygląda na to, że aby być na tym świecie/terytorium skutecznym, to nie można być przewrażliwionym. Ucina to ileś współprac, siła wyższa. To naturalnie nie jest moja sprawa, lecz gdy byłem kiedyś na warsztatach z safer space’u, to wspomniano tam, że niektóre osoby identyfikujące się jako kobiety triggeruje w ogóle pierwiastek identyf. się jako męski – bywa po prostu trauma (“zawiniona mizoandria”), nie da rady tego zmienić żadną organizacją współbycia. Rozwiązanie, jakie nasuwa się na myśl: space’y bez tego pierwiastka, femi-non-coed.
@didleth,
w naszym tzw. kontekście (bańce, filarze) wolnościowym – mamy szereg osób, które doznały (lub były świadkxmi) zła ze strony p*licji (zorganizowana grupa o charakterze zbrojnym, która deklaratywnie ma za zadanie równoważyć/porządkować relacje społeczne, natomiast w praktyce umacnia relacje arbitralne, szkodliwe – w Bolandzie por. Granatowa P*licja za II WŚ). Ja, tak samo jak @zeshi, nie mogę się bezbłędnie postawić na pozycji [osoby identyfikującej się jako] kobiety – wierzę Wam, że doznajecie zła ze strony mężczyzn; patriarchat to twardy “konwenans”. Problem relatywizacji: czyja krzywda większa i czy kontekst coś zmienia/relatywizuje (ze strategicznego punktu widzenia – infight u nieprzyjaciela jest pożądany, jednak nie zmienia faktu, że to nieprzyjaciel – kiedy zrzuca albo choćby “pluje” na swój p*licyjny mundur, to już chwila, gdy warto “wyciągnąć rękę”) – Ty, można ująć, “strzeliłaś ostrą pod nogi”; tymczasem musimy kontrowersję rozstrzygnąć, jeśli nie mają się reprodukować toksyczne relacje/kosy, które podcięły już tyle cennych inicjatyw. Przepraszam, że to napiszę, lecz z wrażliwością (tu i teraz, z tym wychowaniem i desensytyzacją, jakie przeciętnie bywa w populacji) też można “przegiąć”. Inna odsłona tej niekonsekwencji, to czy wolno wspierać p*licyjne lub więzi*nnicze związki zawodowe. Jeśli mogę Ci radzić: sygnalizuj dyskomfort, uprzedzaj, strofuj, wysyłaj nam manifesty.
Pozytywu!
Żałuję za to że spojrzałem na komentarze pod artykułem. Polecam unikać przewijania strony za nisko
Inny gatunek człowieka rozumnego.
Props i relate na 100%!
Kiedyś p*licja nie będzie istnieć i dopiero wtedy te dylematy znikną:
Francuskie “c’est la vie” = pol. “takie jest życie”, fatalistyczno-stoicko-filozoficzne podsumowanie stanu rzeczy. Długotrwałe procesy nie cofną się na machnięcie różdżką. Acz, optymistycznie, po francusku dodatkowo korespondencja z “liberté, égalité, fraternité” = “wolność, równość, braterstwo” (dziś dodałxbyśmy zapewne “siostrzeństwo”). Wówczas też tłamszono ludność.